Aile Bakanlığı İşçileri Geçim zorluğu yaşarken yetkili sendika sessizliğe bürünmüş

2024 yılı Mayıs ayından bu yana, Aile Bakanlığı bünyesinde çalışan işçiler olarak yalnızca Kasım ayında yapılan günlük 40 TL’lik sınırlı artış dışında hiçbir zam almadık. O tarihten bu yana ülkemizde temel ihtiyaç maddelerine yüzde 70’in üzerinde zam gelirken, bizim maaşlarımız yerinde saydı. Market poşetlerini dolduramaz, kiramızı ödeyemez, çocuklarımızın okul masraflarını karşılayamaz hale geldik.

2025 Mayıs ayı itibariyle açıklanan yıllık enflasyon oranı yüzde 37,86 oldu. Ancak maaşlarımıza herhangi bir artış yansıtılmadı. Bu da yalnızca satın alma gücümüzü değil, yaşama hakkımızı da doğrudan tehdit ediyor.

Aylık geliri 31 bin ile 33 bin TL arasında değişen bir Aile Bakanlığı işçisi, yalnızca barınma ihtiyacını karşılamakta bile zorlanmaktadır. Küçük şehirlerde dahi 15 bin TL’nin altında kira bulmak neredeyse imkânsız hale gelmiştir. Elektrik, su, doğalgaz, ulaşım ve mutfak giderleriyle birlikte, maaşlarımızın çok büyük bir kısmı daha ayın ilk haftasında eriyip gitmektedir. Çocuklarımızın okul masrafları, sağlık harcamaları ve temel ihtiyaçlar artık lüks sayılmaktadır. İşçiler, yaşamak için değil, borç ödemek için çalışır hâle gelmiştir.

Tüm bu tablo ortadayken, Kasım ayından bu yana imzalanması beklenen Toplu İş Sözleşmesi hâlâ imzalanmadı. Yetkiyi kıl payı almış olan Öz Sağlık-İş Sendikası ise sessizliğini koruyor. İşçinin bu kadar derin bir kriz yaşadığı bir dönemde, sendikanın sessiz kalması kabul edilemez.

Dahası, aynı sendika geçmiş iki TİS döneminde işçileri taban yevmiye altında bırakmış, bu da kişi başına yaklaşık 400 bin TL’lik bir gelir kaybına yol açmıştır. Bu büyük kayıp işçinin alın terinden, çocuğunun okulundan, ailesinin sofrasından eksilmiştir.

Bizler artık sendikal pasifliğe ve ekonomik adaletsizliğe karşı sesimizi yükseltiyoruz:

Toplu iş sözleşmesi derhal imzalanmalı,

Ücretler insanca yaşamı mümkün kılacak seviyeye çekilmeli,

Sendika, işçinin iradesine uygun, hesap verebilir ve mücadeleci bir tutum sergilemelidir.

Geçim değil, yaşam savaşı veriyoruz. Bu sessizlik sürdükçe, yalnızca soframız değil, umudumuz da küçülüyor.